ΠΡΟΣΩΠΑ;….   ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ;

“Οι μάσκες μας βοηθούν να φοράμε κάθε φορά το αληθινό μας πρόσωπο.Ταυτιζόμαστε τόσο πολύ ώστε ο καθρέφτης να φανερώνει τις σκηνές παρελθόντος ή μη επιθυμητού μέλλοντος. Οι μάσκες μας περιέχουν ως τον ερωτικό σπασμό.Μόνο την ώρα του θανάτου αποκτάμαι την όψη μας χωρίς μάσκα, όπως μας έχει αχρηστεύσει η ζωή και δε μας θέλει πιά. Το αληθινό μας πρόσωπο είναι και το πιο άχρηστο.”    Mάνος Χατζιδάκης .    Πρόσωπα;…Προσωπεία;.. . Η άλλη όψη του Είναι και του Φαίνεσθαι.Το δεύτερο αντίκειται στο πρώτο,στην πραγματικότητα,στην αλήθεια.Το Φαίνεσθαι ειναι συνηφαμένο με το ψεύδος, την απάτη, την μη αλήθεια.Όμως το φαινόμενο ξέρουμε ότι είναι ένας τρόπος για να μάθεις ένα μέρος της αλήθειας. Το προσωπείο είναι κάτι που μπαίνει μπροστά από το πρόσωπο άρα περιέχει ένα μέρος της αλήθειας αυτού που το φορά. “Άλλωστε ο άνθρωπος δεν είναι άραγε μια μαριονέττα υποταγμένη σε συμβατικά ψεύδη, μια μάσκα που παρεμβάλλεται ανάμεσα στις ανώφελες επιθυμίες της προσωπικότητας του και στην συμβατική κωμωδία,που επιβάλλουν οι προκαταλήψεις της εποχής.”  PieroTosi. Με τις άυλες μάσκες που φορά ο άνθρωπος σε κάθε στιγμή της ζωής του, κρύβει τις προθέσεις του, τις επιθυμίες του και το χειρότερο όχι μόνο υποκρίνεται στους άλλους αλλά και στον ίδιο του τον εαυτό. Σκεπάζει,ξεχνά όσα πραγματικά τον πονούν.

Εγκατάσταση  2

Διαστάσεις: Μεταβλητές

Υλικά: Μελάνι ,πλαστικό, μπετονιά.

 

    ΠΡΟΣΩΠΟ; ή ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ;

   Ένα εικαστικό  σχόλιο της Νόρας Παυλίδη για την απώλεια, ανίχνευση, θέαση, ανάδυση, φανέρωση, του προσώπου και τις προβολές του στον εαυτό και στον Άλλο, πότε ως εκφορά της αλήθειας του και πότε ως αλλοιωμένο είδωλο/προσωπείο.

     Μια εγκατάσταση με τριμερή χωρική ανάπτυξη. Στον πρώτο χώρο, με τη χρήση επίτοιχων φύλλων ανοξείδωτης λαμαρίνας και την έκθεση αιωρούμενων μασκών/παγωμένων συναισθημάτων από χαρτοπολτό  να καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος της αίθουσας, επιχειρεί την εμπλοκή του θεατή, μέσω του παρεμβαλλόμενου ειδώλου του στην σχεδόν κατοπτρική επιφάνειά τους. Πρόσωπα και προσωπεία ανακαλύπτουν τον κοινό τους τόπο με την ενοποιητική επιφάνεια των ανοξείδωτων κατόπτρων σε πραγματικό χρόνο, έτσι ώστε η αληθοφάνεια της εμπλοκής μέσα από το εικαστικό πεδίο να διαρρηγνύει τα όρια του προσώπου/προσωπείου.

    Στον ίδιο χώρο διάσπαρτα επιτραπέζια συμπλέγματα ανθρώπινων προσώπων και προσωπείων, μαρτυρούν τις εκκινήσεις και καταγωγές των πορτρέτων-ιχνών που αιωρούνται στον δεύτερο χώρο της εγκατάστασης αλλά και των ιανικών και πολλαπλών συμπλεγμάτων ανθρώπινων προσώπων στα τελάρα, που διαπραγματεύονται ισορροπίες, ανισορροπίες και συσχετισμούς των διαπροσωπικών σχέσεων, στον τελευταίο και τρίτο χώρο της εγκατάστασης.

     Τα αχνά σχεδιασμένα ταυτοτικά χαρακτηριστικά, των πορτρέτων-ιχνών, σχεδιασμένα με μελάνι πάνω σε διαφάνεια, προσδίδουν μία αβεβαιότητα στη θέαση τους, καθώς ο  θεατής μετέχει στο έργο περνώντας ανάμεσα και κοντά στα πρόσωπα, ιδωμένα μέσα από την διαφάνεια του προσώπου-ίχνους.

    Πρόσωπα και προσωπεία νοηματοδοτούνται μέσα από την καλλιτεχνική της πρακτικής, θέτοντάς μας έξω από το αυτονόητο, στη διάνοιξη του κοινού τόπου καλλιτέχνη/θεατή, έργου/υποδοχής του, έξω από περιορισμούς κάθε ταυτότητας, θέτοντάς μας ανοιχτούς στο επερχόμενο, στο απρόοπτο, εκεί που τελικά ο εσωτερικός μας θόρυβος δεν είναι πια οικείος.

                                                                                                      M.Κενανίδου   Ιστορικός Τέχνης