Νόρα Παυλίδη

ΣΕ ΕΝΕΣΤΩΤΑ ΧΡΟΝΟ

28.11.2012

Το έργο δεν είναι ξένο από το βίωμα του καλλιτέχνη Ήχοι, φράσεις, συμπεριφορές, εικόνες γίνονται ερεθίσματα ώστε να ανακληθούν στη μνήμη συναισθήματα

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ

Δείτε το Site

Ποια είναι

Η Νόρα Παυλίδη είναι απόφοιτη του Τμήματος Εικαστικών Τεχνών της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. το έτος 2007 από το Ε΄ εργαστήριο ζωγραφικής.

Διακρίσεις:

• 2006 – Βραβείο στην ομαδική έκθεση “Συνέργεια” για το έργο “οπτικό και ηχητικό κολάζ”.

Ομαδικές εκθέσεις:

• 2011-“Πρόσωπα-Προσωπεία” στα πλαίσια του φεστιβάλ ( +1 “ΕΓΚΑΡΔΙΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ”) στη Μονή Λαζαριστών
• 2011-“Τσουρεκάκια Ευχών” στα πλαίσια της Εφήμερης Τέχνης διοργάνωση Ορίζοντας Γεγονότων και Δήμος Καλαμαριάς χώρος στρατόπεδο Κόδρα
• 2011-“Πρόσωπα-Προσωπεία” με την ομάδα Ε-art στις παράλληλες δράσεις της Biennale Θες/νικης και των Δημητρίων 2011
• 2011- “Οπτικό και Ηχητικό κολάζ” στο φεστιβάλ Reworks στο χώρο της Βίλκας με θέμα «ΟΙ ΗΧΟΙ ΩΣ ΤΕΧΝΗ: ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΗΧΟΣ»
• 2011 -“Φωλιά ορτυκιών 2250 μ.Χ ” Έκθεση για το Περιβάλλον στο χώρο της ΧΑΝΘ Θες/νικης με την ομάδα E-art
• 2010 – ” Kαθημερινοί αστικοί χαιρετισμοί ” έκθεση αποφοίτων Α.Π.Θ. για τα “Δημήτρια 2009”, Κέντρο Πολιτισμού Δήμου Θεσσαλονίκης
• 2010 – “Ομαδική έκθεση αποφοίτων “Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. 2006 – “WO[+]MAN” 5 Φεστιβάλ Τέχνης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, εκθεσιακός χώρος Πολυτεχνικής Σχολής, Πτέρυγα Αρχιτεκτόνων.
• 2006 – “Συνέργεια” ένα εικαστικό project πάνω στο μουσικό έργο του Α. Λογοθέτη, Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θες/νίκη.

Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη το 1958. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου ζωγράφιζα και έφτιαχνα τα παιγνίδια μου.Οι σπουδές στη σχολή Καλών Τεχνών ήταν άπιαστο όνειρο και λόγω άρνησης των γονιών μου αλλά και λόγω απόκτησης οικογένειας σε πολύ νεαρή ηλικία.Όμως αν το θέλεις πολύ, τα όνειρα καμιά φορά γίνονται πραγματικότητα. Έτσι το 2001 πέρασα στη Σχολή Καλών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσ/νικης και αποφοίτησα το 2007 από το Ε΄ Εργαστήριο Ζωγραφικής. Σίγουρα τα χρόνια της σχολής πολύ σημαντικά, με οργάνωσε και με έφερε σε επαφή με ανθρώπους που μοιράζονται τις ίδιες ανησυχίες, τα ίδια όνειρα.

Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου έγινε ένα εικαστικό project στη Σχολή πάνω στο έργο του συνθέτη Ανέστη Λογοθέτη από τον καθηγητή Γιώργο Γκολφίνο. Ζώντας με δύο μουσικούς αλλά και πιστεύοντας ότι στην Τέχνη δεν υπάρχουν όρια και το ένα είδος μπλέκεται στο άλλο μιας και συχνά αναφερόμαστε στον ήχο του χρώματος (Kandinsky) ή “χρωματικό σύστημα” Scriabin, δηλαδή τη συναισθησία, μελέτησα με αγάπη το έργο του συνθέτη Ανέστη Λογοθέτη ο οποίος έκανε τον μουσικό εκτελεστή συνδημιουργό με ελεγχόμενη όμως συμμετοχή. Τότε συνειδητοποίησα ότι και στο δικό μου έργο ο θεατής ήθελα να είναι δομικό στοιχείο με ελεγχόμενη συμμετοχή. Ήχοι, φράσεις, συμπεριφορές, εικόνες γίνονται ερεθίσματα ώστε να ανακληθούν στη μνήμη συναισθήματα, προβληματισμοί απ΄όπου αντλώ τη θεματική των έργων μου και επιχειρώ να αποδώσω νοήματα, να παραλληλίσω συναισθήματα, να προβληματίσω εμπλέκοντας τον ίδιο το θεατή στο έργο βιωματικά. Με απασχολεί η ιδέα αλλά και το νόημα του έργου. Ο χαρακτήρας των υλικών αλλά και η προσαρμογή διαφορετικών υλικών είναι στην υπηρεσία της έννοιας. Προσπαθώ στο έργο μου να προσδώσω την αλήθεια όπως τη βιώνω σε σχέση με αυτό που με απασχολεί στην εκάστοτε περίοδο της δουλειάς μου.

Το 2007 στην ενότητα έργων με θέμα την Πληροφορία δημιούργησα τρεις εγκαταστάσεις: α) Μυστήριο (Γενετικές πληροφορίες) β) Οπτικό και Ηχητικό Κολαζ (τρόπος πρόσληψης πληροφοριών) γ) Πολυμορφικός καθρέφτης (τρόπος μετάδοσης πληροφοριών) που έχουν αφορμή το έργο δύο κορυφαίων συνθετών του Γιάννη Χρήστου και του Ανέστη Λογοθέτη. Ο θεατής με την περιφορά του στο χώρο άθελά του δίνει το έναυσμα  π.χ. στο Οπτικό και Ηχητικό κολάζ να ακουστεί το ηχητικό κολάζ στο έργο, ή στο έργο Πολυμορφικός καθρέφτης, δίνει το έναυσμα να ανάψει  ο φωτισμός. Θίγονται οι έννοιες της μοναδικότητας και της πολυμορφίας όπως επίσης και του δέους στα παραπάνω έργα. Με αφορμή το έργο του συνθέτη Ανέστη Λογοθέτη σχεδίασα και μια σειρά μελάνια θέλοντας να αποτυπώσω το συναίσθημα που μου υπέβαλε η μουσική. Το 2009 με αφορμή το πλέον γνωστό χαρακτηριστικό της ένθερμης ελληνικής μας ιδιοσυγκρασίας, το παράσιμο της ανοιχτής παλάμης, κατασκεύασα χάρτες όπου ο θεατής καλείται να βρει την διαδρομή που θάθελε να κάνει ως το προορισμό του, με αρχή τη Λευκή (Λογική) ως τη Μαύρη (θλιβερή) διαδρομή και με ενδιάμεσα όλες τις άλλες διαδρομές, όπως την Πράσινη (Ήρεμη), Κόκκινη (Ένθερμη) και άλλες. Το 2010 με αφορμή τα λόγια του Μάνου Χατζιδάκι: “Οι μάσκες μας βοηθούν να φοράμε κάθε φορά το αληθινό μας πρόσωπο.Ταυτιζόμαστε τόσο πολύ ώστε ο καθρέφτης να φανερώνει τις σκηνές παρελθόντος ή μη επιθυμητού  μέλλοντος. Οι μάσκες μας περιέχουν ως τον ερωτικό σπασμό. Μόνο την ώρα του θανάτου αποκτάμε την όψη μας χωρίς μάσκα, όπως μας έχει αχρηστέψει η ζωή και δε μας θέλει πια.Το αληθινό μας πρόσωπο είναι και το πιο άχρηστο” έφτιαξα μια εγκατάσταση όπου ο θεατής καλείται να ξεχωρήσει ποιός είναι πρόσωπο και ποιος προσωπείο κάνοντας έτσι μια ενδοσκόπηση. Το Είναι και το Φαίνεσθαι. Με τον ίδιο προβληματισμό σχεδίασα μια σειρά από μελάνια, παρουσιάζοντας  τον εγκλωβισμό μας σε ανώφελες επιθυμίες του Εγώ, αλλά και υπακούοντας στις προκαταλήψεις της κάθε εποχής. Θεωρώ ότι τα έργα του κάθε καλλιτέχνη δεν είναι ξένα σε αυτό που βίωσε και αυτό που βιώνει. Έτσι το 2010 έγινε ένα σχέδιο για ένα event εγκατάσταση με θέμα “Τσουρεκάκια ευχών” που πραγματοποιήθηκε το 2011 στα πλαίσια του φεστιβαλ Εφήμερης Τέχνης. Μέσα σε τσουρεκάκια μνημοσύνου υπήρχαν χρήματα που ο καθένας μας πλέον και όχι μόνο στην Ελλάδα δεν θα μπορεί να αποκτήσει μιας και η οικονομική ύφεση πλήττει όλο τον κόσμο.    Την ίδια χρονιά με αφορμή τον μεγάλο σεισμό στην Ιαπωνία και το τρομακτικό πρόβλημα που προξένησε στο περιβάλλον, ξύπνησαν μέσα μου μνήμες από την έκρηξη  του Τσερνόμπιλ κι έτσι εφτιαξα το έργο “Φωλιά Ορτυκιών 2250” μια αναφορά στις μεταλλάξεις του DNA. Η εισβολή του περιβάλλοντος και της καθημερινότητας είναι διαρκής. Διαμορφώνει ασυνείδητα, με υπόγειο τρόπο στάσεις και επιλογές. Με όσα βιώνουμε σήμερα δημιούργησα το έργο “Roi mat” . Μια εγκατάσταση με δύο σκακιέρες όπου όμως ο θεατής ειναι το πραγματικό πιόνι. Καλούμαστε να επαναπροσδιορίσουμε τις αξίες μας.